Ik hoor ze praten, ze klagen. Ze stellen mij te veel vragen. Een minuut stilte, zou dat mijn redding zijn? Een moment van rust, verlossing van de pijn.”
“Stemmen die klinken, ze blijven maar zeggen, Wat hij vindt van mij, waarom doet het toch zo’n pijn.
Ik probeer te ontsnappen, maar ze blijven, Fluisteren, schreeuwen in mijn brein. Ik vraag me af, hoe zou een minuut stilte zijn,
Een adempauze van de chaos, een moment van rein. Verlost van de stemmen die nu verder klinken, Een minuut stilte, mijn gedachten laten verzinken.
Ze blijven me pesten de woorden, de stemmen ze worden sterker. Hoe krijg ik je stil, dit is niet iets wat ik wil. De duisternis omringt me, de pijn wordt steeds scherper.
Hoe kan ik ontsnappen aan deze eindeloze strijdt. Zoveel ruis in mijn hoofd, ik kan het niet negeren. Het maakt me onzeker, ik wil het laten verdwijnen.
Ik weet alleen niet hoe, wat maakt het mij toch moe. De stemmen worden erger, ze worden steeds sterker. Ze echoën door mij heen, ik voel me steeds verder
Ik hoor ze fluisteren, ik hoor ze schreeuwen. Ik wil ze stoppen, maar ik weet niet hoe te ontsnappen.
Help mij..